N.a.v. het bericht 'In show and concert' - hieronder - ontving ik van Floater een e-mail. Floater begint met 'Mag ik hier even op inhaken?' Dat mag hij! Met alle genoegens van dien plaats ik hier (onverkort) zijn e-mail.
Bob Dylan en show
Beste Tom,
Mag ik hier even op inhaken? Die mevrouw heeft het volgens mij niet begrepen. Het show-element is naar mijn stellige mening wel degelijk aanwezig tijdens de concerten die Dylan geeft. Sterker nog, het vormt de hoofdmoot. Althans voor mij.
Ik bezoek de laatste jaren de concerten van Dylan louter nog om hem aan het werk te zién. Zijn podium-act mag dan tamelijk zonderling zijn, hij is tegelijkertijd ook heel fascinerend. Het begint al met de opkomst. Terwijl de bandleden hun plaats op het podium innemen, weet Dylan vanuit een donker hoekje van de coulissen nagenoeg ongemerkt achter zijn keyboard te kruipen. Hij kijkt schichtig om zich heen. Zijn blikveld reikt niet verder dan pakweg 2 meter. Hij heeft nauwelijks oog voor het publiek dat hem deels nog staat toe te juichen en deels gespannen de adem inhoudt.
Ik behoor tot de laatste groep. Stoïcijns richt hij zijn blik op één van de muzikanten ten teken dat wat hem betreft het concert mag beginnen. Als je niet weet wie Dylan is, wat zijn rol in de muziekgeschiedenis is geweest, wat voor een ongelooflijk repertoire hij heeft bij elkaar geschreven en met wie hij in het verleden allemaal heeft samengewerkt, dan nog zie je, voel je en merk je de sterke kracht die van zijn aanwezigheid uitgaat.
En terwijl Dylan de setlist geroutineerd en vakkundig afwerkt blijf ik geboeid kijken. Alle bandleden houden hem voortdurend in de gaten. Zo staan ze ook opgesteld rondom hem. Ze kunnen hem geen seconde uit het oog verliezen, want dan riskeren ze een opgetrokken wenkbrauw van de meester. Soms verschijnt er een flauwe glimlach op zijn gegroefde gelaat of een druppel aan zijn neus. Soms maakt hij een kniebuiging, een enkele keer zelfs een danspasje.
Het behoort allemaal tot de eigenaardige show die Dylan geeft. Alles voltrekt zich subtiel en ingetogen. Van uitgelatenheid is geen sprake. Maar het optreden is zonder enige twijfel onderhoudend tot de laatste minuut, wanneer alle bandleden zich rondom Dylan opstellen en ze met strakke blik de zaal inkijken, terwijl ze het gejuich en het applaus onbewogen in ontvangst nemen. Vervolgens verdwijnen ze weer zoals ze zijn opgekomen. De zaallichten ontbranden en ik ben opnieuw getuige geweest van een adembenemende show…
Groeten,
Floater
1 opmerking:
Dat is een mooi stuk, Floater. Zo heb ik er eigenlijk nog nooit tegen aan gekeken. Verbaas me al jaren over dat affiche. Wat show? Grappig, dat je dit zo kunt zien, en ik denk dat je nog gelijk hebt ook. Het hele optreden van Dylan en z'n kornuiten is natuurlijk één grote act. Mooi, dat jij daarvan kunt genieten, Maar voor mij is het niet genoeg. En nu Dylan's stem achteruit gaat en hij zijn songs meer declameert dan zing, is de lol er voor mij wel zo'n beetje af. Elk concert kent wel een bijzonder highlight, daar kun je van op aan. Maar voor mij is dat onvoldoende en de (hoge) prijs niet waard. Zoals ik al eerder schreef: de tijd van de Dylan-concerten is voor mij voorbij. Maar ik blijf absoluut genieten van zijn (oude én nieuwe) opnamen.
Een reactie posten