Thomas Waldherr - I'm in a Cowboy Band

Na eerder vanochtend over het boek Miss O'Dell geschreven te hebben (en net over de multi-packs Original album classics, beide hieronder), kan er nog wel een (korte) recensie van een boek bij. I'm in a Cowboy Band; Bob Dylan, die Country-Musik und das Vermächtnis des Americana van Thomas Waldherr.
Vanochtend vroeg van begin tot eind gelezen, het is een dun boek. Of liever: het is een essay in boekvorm. Iets meer dan zestig (kleine) bladzijden. Het essay is geïllustreerd met tekeningen van Wigbert Goldschmidt, dat had beter achterwege kunnen blijven. Die tekeningen zijn werkelijk spuuglelijk.
Dat is eigenlijk het enige negatieve dat ik over I'm in a Cowboy Band te zeggen heb. Waldherr heeft een lezenswaardig essay geschreven, prettig van toon, goed te volgen (ook met mijn matige kennis van het Duits).
Dylan & country, dat is in essentie het uitgangspunt van Waldherrs essay. De invloed van country op Dylans muziek & de invloed van Dylan op de (moderne) country. De achterflap zegt het beter dan ik kan: 'Bob Dylan wird in der Regel als Protestsänger, Folkrocker oder Songpoet wahrgenommen. Seine Beziehung zur Countrymusik und seine Bedeutung für das, was man heutzutage "Americana" oder auch "Alternative Country" nennt, wurden bisher eher als Marginallen wahrgenommen. Dieses Büch klärt über die stetige und produktive Bindung von Dylan an die Countrymusik auf und arbeitet Dylans musikgesichtlich wichtige Rolle als "Vater des Americana" heraus. Dem Musikgenre, das wie kein anderes die Wurzeln, die Träume und den Zusammenhalt der amerikanischen Gesellschaft beschwört.'
In I'm in a Cowboy Band komen o.a. (in korte fragmenten) de invloeden Woody Guthrie, Hank Williams, Johnny Cash en Jimmie Rodgers langs. Verder is er o.a. aandacht voor The Basement tapes, John Wesley Harding en natuurlijk Nashville skyline. Maar ook 'Lily, Rosemary and the Jack of Hearts', 'Romance in Durango' en 'Brownsville girl'. En natuurlijk Earl Scruggs, Willie Nelson en Merle Haggard.
Er staat niks nieuws in dit essay, maar door alle 'links' tussen Dylan & country op een rijtje te zetten, heeft Waldherr mij met I'm in a Cowboy Band een aangename anderhalf uur bezorgd.
I'm in a Cowboy Band is zeker geen essentieel boek, maar aangenaam is het wel.

Geen opmerkingen: