Dag allemaal,
Bijzonder. Als ik normaalgesproken Amerikaanse muziek hoor uit de eerste decennia van de twintigste eeuw, dan krijg ik meestal jeuk (om met Tom te spreken). Zoetsappig en commercieel.
Ik luister er dan ook zelden of nooit naar. Verbazing alom dus toen Bob Dylan een grote fan van Frank Sinatra bleek te zijn.
Deze week heb ik voor het eerst Christmas in the Heart een paar keer volledig beluisterd. Ik kende feitelijk alleen Must be Santa van de clip (erg leuk trouwens) maar die bracht mij er niet toe het album aan te schaffen. Bob Dylan en kerstliedjes, dat paste naar mijn (voor)oordeel niet bij elkaar.
Nu ik alle liedjes gehoord heb ben ik blij verrast. Dit is werkelijk een heel goed album. En dat is natuurlijk helemaal niet zo vreemd. Dylan is al jarenlang aan het wroeten in zijn muzikale roots, en dit zijn natuurlijk gewoon de liedjes waar hij in zijn jeugd mee is dood gegooid. Het album is dus zeker geen grap, maar serieus bedoeld en in z’n opzet zeer geslaagd. Goed doortimmerde arrangementen en het koortje vind ik werkelijk schitterend. Helemaal in stijl, mooi contrasterend met de stem van opa Dylan, maar nergens misplaatst. Soms ben ik zelfs ontroerd, bijvoorbeeld als Dylan Adeste Fidelis zingt, soms moet ik grinniken omdat hij met onverwachte dingen om de hoek komt. Maar al met al een album waar ik voortaan (elk jaar) met plezier naar luister.
Tempest had ik al een aantal keren via Spotify beluisterd voordat de goede sint het fysieke schijfje voor mij meebracht. Ik weet niet of het Dylan’s beste album is, maar het hoort zeker in mijn top 5 (Blonde on Blonde, Blood on the tracks, Infidels, Time Out Of Mind, Tempest). Na Time Out Of Mind vind ik het so wie so het beste album.
Wat ik prachtig vind is “Dylan de verhalenverteller”, hetgeen vooral in de tweede helft duidelijk tot uiting komt. Heel knap hoe hij in Scarlet Town en Tin Angel traditionele gegevens volledig naar zijn hand zet en er een nieuw verhaal van maakt. De bijpassende voordracht laat niks te wensen over. Het uitermate lange Tempest verveelt geen moment en houdt me in het verhaal gevangen. Vijf minuten langer was ook prima geweest.
Een paar opvallende dingen: Bob Dylan zingt op dit album echt, en hoe! Iets wat ik hem live nooit meer hoor doen, voor mij een reden om geen concerten meer te bezoeken. Soon after midnight is hiervan een mooi voorbeeld. Tot mijn favorieten hoort ook Long and wasted years. Niet gezongen maar prachtig gedeclameerd onder een mooie begeleiding. Wat die begeleiding betreft: die is er op deze plaat een van herhalingen. Ik bedoel: hetzelfde loopje wordt eindeloos herhaald, en dat gebeurt in bijna alle nummers. Op eerdere albums ging zoiets me vaak meteen irriteren. Nu het bij vrijwel elke song wordt toegepast, blijkt het uitermate functioneel, al zijn die nummers nog zo lang. Het laatste nummer, Roll on John, behoort zeker tot mijn favorieten. Met een eenvoudig maar toch verrassend melodietje zo veel emotie oproepen…
Tenslotte: de eerste geruchten over dit album kwamen naar buiten via David Hidalgo. Dat deed een behoorlijk Tex Mex gehalte vermoeden. Niets is minder waar en uiteindelijk vind ik de bijdrage van Hidalgo zeer bescheiden, behalve in Tempest. Het kan natuurlijk zijn dat hij gewoon in de mix is weggewerkt, want dat lijkt het Jack Frost principe (overigens ook dat van Daniel Lanois): weinig aandacht voor individuele instrumenten.
Al met al een geweldig Dylan album, dat al meerdere malen hier door de kamer heeft geschald.
Peter Koene
Geen opmerkingen:
Een reactie posten