Dylan kort #1099

Setlist 27 juni: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin' / Workingman's Blues #2 / Duquesne Whistle / Waiting For You / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Full Moon And Empty Arms // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Simple Twist Of Fate / Early Roman Kings / Forgetful Heart / Spirit On The Water / Scarlet Town / Soon After Midnight / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Love Sick

"What Can I Do For You?": Legacy Recordings plaatste een paar dagen geleden een video van "What Can I Do For You?" op Twitter, zie hier.
"Hoe het Muziekgebouw Bob Dylan wist te programmeren", zie hier.

2 opmerkingen:

Hans altena zei

Dit filmpje zou er inderdaad op kunnen duiden dat er iets aan zit te komen op gebied van live optredens rond tachtig... Zou interessant kunnen zijn, als we ten minste de preken tussendoor bespaard blijven, hoewel sommigen daar misschien op kicken... En mij doet zijn stem in die tijd echt pijn, ik hoor er verwarring en weggedrukte wanhoop in die tot een geknepen en overslaande klank zorgen, om over de geforceerd simpele lyriek maar te zwijgen, zo zwart wit, geheel tegen zijn prachtige gevoel voor het dubbelzinnige en mystieke in... Hoewel de intensiteit van de muziek me wel aangrijpt! Die intensiteit mist de elpee Slow Train Coming die net is uitgekomen en die ik maar terug heb gebracht... Prachtig uitgegeven hoor, maar met een oogst van twee werkelijk goede nummers, When he Returns en het titelnummer kan ik het geheel niet verhapstukken... De enige plaat van Dylan die me echt het huis uit jaagt... Helaas, ik heb het geprobeerd, ben benieuwd naar andere reacties

Anoniem zei

Slow Train Coming vind ik een uitstekende plaat, met gemak z'n beste tussen Desire en Time Out of Mind. Je kunt zeggen van de prekerige teksten wat je wilt, maar zodra hij bekeerd was, begon Dylan meteen te swingen! Met dank aan Jerry Wexler, de beste Dylan-producer na Bob Johnston (en Jack Frost.) Maar dit verschil in waardering heeft vast wel iets te maken met het feit dat ik de plaat pas hoorde toen we allemaal al wisten dat dit gewoon een fase was waar hij doorheen moest. En als je de plaat in 1979 hoorde, was dat natuurlijk anders. Maar ook daar kan ik me wat bij voorstellen, Prince-fans hadden dezelfde "wtf" reactie toen deze zich tot de Jehova-getuigen bekeerde. Toen was het voor mij tijd om naar andere muziek te gaan luisteren...
Frans